Forum Dyskusyjne Stwardnienie Rozsiane

Byłam w bazie dawców, ale kiedy wykryto u mnie SM od razu skontaktowałam się ze stacją krwiodastwa, w której się rejestrowałam. Niestety jest tak, jak pisze marta:

marta-k8 pisze: jest to niewskazane z racji tego, że po oddaniu krwi organizm jest przez krótki osłabiony i bardziej podatny na infekcje , i to właśnie może zaszkodzić.

Szpik też odpada - to z racji narkozy, która jeśli nie jest absolutnie potrzebna, to nie należy nas na nią narażać, a przy oddawaniu szpiku zabieg często jest w narkozie. Wytłumaczyli mi, że przede wszystkim trzeba zadbać o zdrowie dawcy, więc ani szpik, ani krew - nie powinniśmy być dawcami, niestety.

Zaistniała nagła potrzeba oddania krwi - jadę ze znajomymi i myślę, że najpierw udam się na neurologię i zapytam lekarzy. Zobaczymy... a bardzo chciałabym pomóc.

nada, podziel się opiniami lekarzy.
Przez kilka lat oddawałam krew, potem zachorowałam ale nigdy nie poznałam prawdziwego i uzasadnionego powodu by tej krwi nie oddawać. Fakt, czułam się bardzo osłabiona po ostatnim upuszczaniu krwi ale wtedy nie miałam pojęcia, że choruję chociaż już miałam rzucik.

Moim zdaniem my absolutnie nie powinniśmy oddawać krwi. Diagnostyka jest kiepska, sami wiecie. Ilu wobec tego może z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że nie ma boreliozy. Co będzie jak odda się komuś krętki? A wykluczyć się tego z całą pewnością po prostu nie da. Poza tym sm to same teorie: może to stąd, a może nie. Gdybanie. A jak się komuś niechcący i w dobrej wierze coś z krwią podaruje? Najgorszemu wrogowi bym nie życzyła.

Zarówno neurolog jak i lekarka, która kwalifikowała do pobrania krwi stwierdzili, że przy sm nie należy ryzykować. Głównie tłumaczyli to osłabieniem dawcy i możliwym pogorszeniem jego stanu zdrowia.

Co do dawców to i tak pewnie nikt z nich w 100% nie może być pewien czy jest zdrowy, ale w niektórych przypadkach borelioza to mniejsze zło

Nada, sama nie wiem. To trudny temat, bo dotykamy m.in. jakości życia. Jeżeli potem zdiagnozowali by u kogoś sm po transfuzji to byłby gotów podziękować dawcy, czy wręcz przeciwnie? Żyje, ale choroba go niszczy, postępuje załóżmy szybko i co dalej? Sama wiesz jak to w naszym małym światku wygląda. Na forach tego nie widać, ale stany depresyjne to norma (czasem nawet gorzej). Nie każdy się otrząsa i tkwi w maraźmie do sądnego dnia. Niszczy rodzinę, ma pretensje do całego świata.
Absolutnie się z Tobą zgadzam, nikt nie może byc pewien, że jest zdrowy. Ale moim zdaniem kto wie, że jest chory - i to jeszcze nie do końca wiedzieć na co - powinien odpuścić.