O ignorowaniu własnej sytuacji
: 2008-08-16, 23:09
Nie wiem czy piszę to we właściwym miejscu...Dziś po raz pierwszy od 3 miesięcy weszłam na to forum. To co chciałabym napisać pisze dlatego że nikt z mojego otoczenia nie rozumie motywów mojego postępowania a ja bardzo potrzebuje by ktoś mi doradził jak się z tego dźwignąć..ale od początku...
dzięki strasznemu uporowi trafiłam w maju do szpitala na diagnostykę w stronę sm. cięzko mi pisać o horrorze,który tam przeżyłam: nie chodzi nawet o to że umieścili mnie na korytarzu przy męskiej toalecie ani o to że kazali mi się na tym korytarzu rozebrać do pasa żeby zrobić ekg (pielęgniarki się dopiero uczyły a po korytarzu chodziła masa mężczyzn),nie chodzi nawet o to że studenci medycyny się na mnie uczyli ani o to ze po raz setny wszyscy sprawdzali mi napięcie mięśniowe).
Zgodziłam się na punkcję bo miała być badaniem roztrzygającym: punkcję próbowano u mnie wykonać 8 razy w przeciągu 3 dni, w trakcie prób wbito mi igłę w krązek, w nerw, wkolejny nerw, pierwszego dnia zaprzestano prób po tym jak dostałam krwotoku z rdzenia, drugiego wycofałam zgodęna badanie bo myślałam ze stracę przytomnośc; uprzedziłam lekarza ze czuje ogromny nacisk na nerki i uderzenia prądem po nogach, potem krótkotrwale straciłam czucie wnogach, trzeciego dnia zażadalam podania leków rozluxniających mięsnie (od pacjentki dowiedzialam sie ze takie leki wogole mi przysługują). W toku, jak się później okazało "nieporozumienia" dostałam 3-krotną dawkę. W efekcie udało się juz przy drugiej próbie (w sumie8-mej) aleja się obudziłam wieczorem. temperaturaspadłami do 35,4 a cisnienie z 140/90 do 80/45. Niebyłam w stanie sie ruszyć. Okazało się żewwyniku kolejnego nieporozumienia nie podano mi po punkcji środka na wzmożenie napięcia i ten płyn nieco wyciekł(nie na zewnątrz ale jak mi powiedziano "no na pewno nie tam gdzie pownien"). W nocy temperatura skoczyła nagle do 38 stopni przy dlaej takim nieskim cisnieniu. Nastepnego dnia z temperaturą i ciśnieniem 80/60 wypisano mnie do domu. To znaczy przyszła Pani doktor przyszła powiedziec ze dosc si ewylezałam, łozko jest potrzebne i na wyniki moge czekac w domu. Oczywiscie temperatura wrozumieniu Pani doktor była spowodowana "zawianiem". Zadzwoniłam po mamę aleona usłyszała to samo: do widzenia. W domu temperatura usapiła po 3 dniach leżenia . Poszłam do szpitala po wynik punkcji; na drżących nogach i ze strachem którego nie czułam chyba nigdy w życiu. Lekarka powiedziała, ze ma wyniki ale mi ich nie poda bo okazalo sie ze skierowanie do szpitala było od neurologa a miało być od lekarza pierwszego kontaktu. Wybłagałam lekarke i powiedziała ze nie ma prązków aleto niue wyklucza sm, mam isc i cieszyc sie życiem.
I teraz ta część którą najtrudniej mi wytłumaczyć; od tamtej pory nie byłam w tym szpitalu, nie odebrałam wyników, nie poszłam po drugie skierowanie, nie byłam u neurologa, straciłam zapał całkowicie, staram się o tym w ogóle nie myśleć. Pocieszam się żebrak prążków to brak sm. Wszyscy w moim otoczeniu odetchnęli z ulgą ze nie ma prązkówa a ja już nawet z nimi nie umiem rozmawiać że gdzieś w środku boje się nadal. Dzić powiedziałam mamie że nie odebrałam jeszcze wyników, ze nie mam żadnej wizyty kontrolnej.Była awantura i oskarżyła mnie że nie potrafię doprowadzić tej sytuacji do końca,a ja naprawdę nie wiem skąd brać do tego siłę. Jak mam się zmobilizować? Będę wdzięczna za wszelkie sugestie i rady. Dziękuję też wszystkim tym, którzy doczytali ten przydługi post do końca,tym samym mnie wysłuchali
dzięki strasznemu uporowi trafiłam w maju do szpitala na diagnostykę w stronę sm. cięzko mi pisać o horrorze,który tam przeżyłam: nie chodzi nawet o to że umieścili mnie na korytarzu przy męskiej toalecie ani o to że kazali mi się na tym korytarzu rozebrać do pasa żeby zrobić ekg (pielęgniarki się dopiero uczyły a po korytarzu chodziła masa mężczyzn),nie chodzi nawet o to że studenci medycyny się na mnie uczyli ani o to ze po raz setny wszyscy sprawdzali mi napięcie mięśniowe).
Zgodziłam się na punkcję bo miała być badaniem roztrzygającym: punkcję próbowano u mnie wykonać 8 razy w przeciągu 3 dni, w trakcie prób wbito mi igłę w krązek, w nerw, wkolejny nerw, pierwszego dnia zaprzestano prób po tym jak dostałam krwotoku z rdzenia, drugiego wycofałam zgodęna badanie bo myślałam ze stracę przytomnośc; uprzedziłam lekarza ze czuje ogromny nacisk na nerki i uderzenia prądem po nogach, potem krótkotrwale straciłam czucie wnogach, trzeciego dnia zażadalam podania leków rozluxniających mięsnie (od pacjentki dowiedzialam sie ze takie leki wogole mi przysługują). W toku, jak się później okazało "nieporozumienia" dostałam 3-krotną dawkę. W efekcie udało się juz przy drugiej próbie (w sumie8-mej) aleja się obudziłam wieczorem. temperaturaspadłami do 35,4 a cisnienie z 140/90 do 80/45. Niebyłam w stanie sie ruszyć. Okazało się żewwyniku kolejnego nieporozumienia nie podano mi po punkcji środka na wzmożenie napięcia i ten płyn nieco wyciekł(nie na zewnątrz ale jak mi powiedziano "no na pewno nie tam gdzie pownien"). W nocy temperatura skoczyła nagle do 38 stopni przy dlaej takim nieskim cisnieniu. Nastepnego dnia z temperaturą i ciśnieniem 80/60 wypisano mnie do domu. To znaczy przyszła Pani doktor przyszła powiedziec ze dosc si ewylezałam, łozko jest potrzebne i na wyniki moge czekac w domu. Oczywiscie temperatura wrozumieniu Pani doktor była spowodowana "zawianiem". Zadzwoniłam po mamę aleona usłyszała to samo: do widzenia. W domu temperatura usapiła po 3 dniach leżenia . Poszłam do szpitala po wynik punkcji; na drżących nogach i ze strachem którego nie czułam chyba nigdy w życiu. Lekarka powiedziała, ze ma wyniki ale mi ich nie poda bo okazalo sie ze skierowanie do szpitala było od neurologa a miało być od lekarza pierwszego kontaktu. Wybłagałam lekarke i powiedziała ze nie ma prązków aleto niue wyklucza sm, mam isc i cieszyc sie życiem.
I teraz ta część którą najtrudniej mi wytłumaczyć; od tamtej pory nie byłam w tym szpitalu, nie odebrałam wyników, nie poszłam po drugie skierowanie, nie byłam u neurologa, straciłam zapał całkowicie, staram się o tym w ogóle nie myśleć. Pocieszam się żebrak prążków to brak sm. Wszyscy w moim otoczeniu odetchnęli z ulgą ze nie ma prązkówa a ja już nawet z nimi nie umiem rozmawiać że gdzieś w środku boje się nadal. Dzić powiedziałam mamie że nie odebrałam jeszcze wyników, ze nie mam żadnej wizyty kontrolnej.Była awantura i oskarżyła mnie że nie potrafię doprowadzić tej sytuacji do końca,a ja naprawdę nie wiem skąd brać do tego siłę. Jak mam się zmobilizować? Będę wdzięczna za wszelkie sugestie i rady. Dziękuję też wszystkim tym, którzy doczytali ten przydługi post do końca,tym samym mnie wysłuchali