Dopóki rencista podlega ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu otrzymuje zarówno rentę, jak i zasiłek chorobowy.
Podejmując zatrudnienie na umowę o pracę jako rencista lub emeryt (niezależnie od wymiaru czasu pracy), podlega Pan ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. Dlatego też, w przypadku powstania niezdolności do pracy, przysługują Panu również świadczenia chorobowe. Są one jednak w pewnym stopniu ograniczone. Zasady te reguluje ustawa z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2010, nr 77 poz. 512).
W przypadku powstania niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, jako zatrudniony na umowę o pracę rencista (emeryt) podlegający obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu nabywa Pan prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego trwania tego ubezpieczenia. Wyjątkowo, bez tego okresu wyczekiwania, a więc już od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego prawo do zasiłku chorobowego przysługuje m.in. tym pracownikom ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego.
Zgodnie z art. 8 powołanej ustawy, możliwy do wykorzystania okres zasiłkowy wynosi odpowiednio 182 dni lub – w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej gruźlicą albo występującej w trakcie ciąży – 270 dni. Przy czym, na podstawie przepisów art. 92 Kodeksu pracy, przez pierwsze 33 lub odpowiednio (jeśli ubezpieczony ukończył 50 rok życia) 14 dni choroby w danym roku kalendarzowym świadczeniobiorcy na etacie przysługuje wynagrodzenie chorobowe, finansowane przez płatnika składek (pracodawcę). Następnie, po ich wykorzystaniu, ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego, płatne z funduszu ubezpieczeń społecznych (ZUS).
Ważne jest to, że zasiłek chorobowy przysługuje osobom uprawnionym do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy wyłącznie w okresie pozostawania w stosunku pracy. Zasiłek chorobowy dla emerytów i rencistów na etacie nie przysługuje za okres po ustaniu ich zatrudnienia, ze względu właśnie na ich uprawnienia do emerytury lub odpowiednio – renty. Ograniczenie to wynika wprost z art. 13 ust. 1 pkt 1 wspomnianej wyżej ustawy.
W razie choroby
W przypadku powstania niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, zatrudniony na umowę o pracę emeryt lub rencista, podobnie jak pozostali pracownicy, nabywa prawo do świadczenia chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Od tej zasady istnieją wyjątki, określone w art. 4 ust. 3 ustawy zasiłkowej. Otóż prawo do świadczenia chorobowego bez tzw. okresu wyczekiwania przysługuje m.in. pracownikom, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego.
Przy czym przez pierwsze 33 lub odpowiednio (jeśli ubezpieczony ukończył 50. rok życia) 14 dni choroby w danym roku kalendarzowym świadczeniobiorcy na etacie przysługuje wynagrodzenie chorobowe, finansowane przez płatnika składek, w oparciu o art. 92 Kodeksu pracy. Następnie, po ich wykorzystaniu, ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego z funduszu ubezpieczeń społecznych. Możliwy do wykorzystania okres zasiłkowy wynosi odpowiednio 182 dni lub - w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej gruźlicą albo występującej w trakcie ciąży – 270 dni.
Źródło:
http://www.baza-wiedzy.pl/press_show_ca ... tacie.htmlhttp://www.walbrzyszek.com/news,single, ... ticle,7056